Ieder jaar in september trekken vele natuurliefhebbers naar het Park De Hoge Veluwe in de hoop iets mee te krijgen van de rituelen die horen bij de bronsttijd. In de bronsttijd strijden de herten om de gunst van de hinden. Het imponeren van hun rivalen met lichaamskracht en bronstroep, het burlen, is een indrukwekkend schouwspel. Wij hopen hiervan vandaag getuige te mogen worden. Wij installeren ons met zijn tienen op een van de wildobservatieplaatsen op 6 oktober 2018 op een mooie nazomerse dag.
Wij zijn niet alleen… Heel veel anderen zijn ook aanwezig om te kijken of er iets te beleven valt. Sommigen met écht gigantische telelenzen. Het lijkt wel of er een persconferentie op stapel staat.
Zodra wij ons geïnstalleerd hebben, is Bert daar met koffie en koeken. Heerlijk! Zo komen wij de middag wel door. Wat mij verbaast is dat niemand stil is. Het is een gezellig samenzijn en er wordt volop gepraat en gelachen. Wij horen dat de boswachter met ingang van 1 oktober gestopt is met het voeren van appeltjes om de herten te lokken. Oei, het is dus nog maar afwachten of de dieren zich laten zien.
Vanwege zijn imposante uiterlijk wordt het mannelijke edelh
ert wel de koning van het Park genoemd. Het kolossale gewei, de imponerende hals en de trotse houding; het hert heeft absoluut iets koninklijks.
In het Park leven ongeveer 200 edelherten. De mannetjes (herten) leven het grootste deel van het jaar samen in groepen (roedels). De vrouwtjes, de hindes, leven in die zelfde periode ook in roedels, samen met hun kalveren en eenjarige herten. De hindes dragen geen gewei.
Roedel hindes
Edelherten eten plantaardig voedsel. Ze voeden zich o.a. met gras, heide, boomschors, knollen, wortels, vruchten, zaden, knoppen, scheuten en loof van bomen.
Kort na vieren laten de eerste herten zich zien. Een groot mannetje met een gigantisch gewei en een sierlijke hinde. Prachtig. Ze grazen lekker en genieten zo te zien ook van de zon. Jammer dat ze op grote afstand zijn. Als zich na verloop van tijd niet meer herten laten zien, besluiten wij om te gaan verkassen. Het schijnt dat een eind verderop een hele roedel te aanschouwen is.
Dat klopt inderdaad. Hier zijn zeker een stuk of tien herten en ook een flinke geweidrager. Helaas is ook hier de afstand waarop ze zich bevinden aanzienlijk. Mijn verrekijker doet goede diensten. Fotograferen is lastig vanwege de afstand en ook omdat de dieren tussen de bomen liggen. Er is weinig actie.
Drie keer is scheepsrecht en daarom verkassen we nog één keer.
Op de nieuwe plek wachten we tot de zon onder gaat. Er is nog niets te zien… Totdat we alles opgeruimd en ingeladen hebben. Vanuit de bosrand komt eerst een groep hindes tevoorschijn. 8 prachtige beesten die zich over het veld verplaatsen en goed te zien zijn. Niet veel later gevolgd door een knoeperd van een geweidrager met nog eens 23 hindes! En, ja hoor hij burlt! Fantastisch dat wij dit op de valreep nog meemaken.
Het wordt zelfs nog even spannend als er vanachter de heuvel opeens een ander gewei zichtbaar wordt. Een tweede mannetje meldt zich en komt steeds dichterbij. Het hert brengt zijn harem snel in veiligheid en draaft dan richting uitdager. Na een korte confrontatie voegt de winnaar zich bij de roedel.
Dan is het inmiddels redelijk duister en gaan wij, onder de indruk en met een zeer voldaan gevoel, richting huis. Wat is de natuur toch mooi en wat zijn wij een bofferds!
NB De foto’s in deze blog zijn van de website van De Hoge Veluwe.
