Biotopwildpark Anholter-Schweiz, Isselburg

Zondagmorgen 20 oktober 2019 vroeg ik mij af of het wel zin had uit mijn bed te komen? Toch maar uit mijn bed gekropen. Eerst even uit het raam kijken. Buiten is het nog schemerachtig. Het ziet er droog uit. Door de bewolking heen zie ik enige zonnestralen. Toch zijn de weersvooruitzichten  niet rooskleurig voor de rest van de dag. Positief blijven! Ja, maar het is herfst wat verwacht je dan. Afwachten dus. Na de gebruikelijke morgen rituelen mezelf maar in de wandelattributen gehesen.

Vertrek uit Nijmegen of rechtstreeks
De trip zou voor de meeste deelnemers vanaf de Hazenkampseweg in Nijmegen worden begonnen. Om zoveel mogelijk met minder voertuigen op pad te gaan. Enkelen onder ons zouden rechtstreeks gaan waaronder ikzelf vanwege een vertreklocatie die niet in de buurt van Nijmegen ligt.

Op weg naar Anholter-Schweiz te Isselburg Dld
Zoals gezegd het was op het moment van vertrek droog met af en toe enkele voorzichtige zonnestralen door de in het algemeen dichte bewolking. Onderweg ondervonden we geregeld behoorlijk mistige omstandigheden. Bij mijn aankomst om half tien op de parkeerplaats van het Wildpark was het nog steeds droog. De meeste deelnemers stonden al bij de auto van Bert koffie te drinken en was het mogelijk een koek daarbij te eten. Karin verzamelde intussen het entreegeld om voor ons gezamenlijk de kaartjes en voor sommigen een plattegrond van het park te kopen. Ieder had contant en gepast geld bij zich wat eerder was voorgesteld.

Start wandeling
Het park ging om tien uur open. Na het koffie drinken en de aankoop van de entree bewijzen, begonnen wij met de wandeling. Afgesproken werd dat we elkaar omstreeks half één in het restaurant midden in het park weer zouden treffen. We waren met achttien personen en bij de start splitste die zich op in kleinere groepen. De plattegrond van het park gaf aan op welke tijdstippen sommige dieren voer zouden krijgen. Daarmee de kans op het “spotten” en vooral kunnen fotograferen van de dieren te vergroten. Verschillende leden wilden daarvan gebruik maakten en gingen naar die locaties in het park.

Meijn uitdaging
Voor mij geldt een grotere uitdaging om de dieren juist in een zo natuurlijk mogelijke situatie te fotograferen. Dus niet als er eten wordt gestrooid waardoor het meer zekerheid oplevert dat je ze kan zien. Hangt ook af van de tijd die je wil/kan besteden. Het fotograferen van dieren kost veel geduld. Soms is twee uur voor mij aan de krappe kant. Daarom gebruik ik het nogal eens als een oriëntatie voor een vervolgbezoek. Het lukte mij deze keer om enkele foto’s naar mijn zin te maken. Het zou mooi zijn dat dat ook voor de rest van de groep geldt. De te publiceren foto’s op onze website zal dat hopelijk uitwijzen.

Toch nattigheid
Helaas kregen we later op de morgen te maken met nattigheid. Eerst uitte zich dat in een gestage neerslag in de vorm van motregen, maar al gauw openbaarde dat in constante regenval. Gelukkig geen hoosbuien, maar wel zodanige neerslag dat het minder prettig werd om te fotograferen. Overigens had je een regenhoes voor de camera en uiteraard goede regenkleding voor jezelf meegenomen dan kon je de wandeling voortzetten. Want het is toch weer een ander aspect van onze hobby om bij regen (dieren en natuur) te fotograferen.

Restaurantbezoek/terugreis
Hoewel de weersvoorspelling uitkwam, konden wij terugkijken op een gezellige fotografiemorgen. Omstreeks half één troffen wij elkaar in het restaurant om gezamenlijk koffie, chocolade, thee of iets anders te drinken. Verschillende personen namen een stuk gebak wat verkrijgbaar was. Tijdens dat koffiedrinken werd druk gediscussieerd en gedachten uitgewisseld wat eenieder die morgen had ervaren. Ook snel wat foto’s op de camera’s bekijken. Ook deze keer werd gevraagd dat iedereen enkele van de gemaakte foto’s op onze website te plaatsen. Dat blijkt voor enkelen onder ons nog steeds een moeilijke opgave. Omstreeks kwart over één werd besloten naar huis te gaan.

We waren er weer bij! Dit keer op de zondag (31 maart) van de Hypolitusspelen van de Stichting CAP. Een spannend evenement voor de ruiters én fotografen. Voor de ruiters was dit een echte wedstrijd en voor enkelen was dit ook hun eerste wedstrijd. En voor de fotografen was het weer een dagje buiten hun comfortzone: binnen in de rijhal beweging fotograferen zonder flits. Flitslicht is niet mogelijk omdat de paarden daarvan kunnen schrikken.

De eerste fotografen waren daarom ruim op tijd om vooraf te oefenen met de beste instellingen waarna ze hun ervaringen met elkaar deelden. Er viel door het dak voldoende licht naar binnen, al was het licht in de hal niet overal even sterk. Wel iets om rekening mee te houden.

De afspraak was dat er met elke groep twee fotografen mee de bak in mochten, zij konden de ruiters, hun begeleiders en verschillende opdrachten en hindernissen goed volgen door de hindernissen onderling te verdelen. De anderen konden buiten de bak een mooi plekje zoeken en het hoekje boven naast de jury gaf een goed overzicht over het hele parcours.

Er waren dit keer vier groepen met telkens vier of vijf ruiters van Stichting CAP. Met elke ruiter liepen één of twee begeleiders mee. Tijdens het afleggen van het parcours werd de tijd opgenomen en kregen de ruiters punten voor het nemen van de hindernissen. Bij verschillende hindernissen lagen er als extra moeilijkheidsfactor tennisballen op de pilons of balken. Er waren punten te verdienen als deze op hun plek bleven liggen.

Als een groep ruiters klaar was, werden de hindernissen aan de kant gelegd en konden de springruiters van de rijhal hun parcours afleggen. Dit gaf de dag een mooie afwisseling van sporters die elk op hun eigen niveau topprestaties leverden.

De ruiters van de stichting vormden samen met de springruiters van de rijhal teams. De hoofdprijs mocht er zijn: naast dat iedere ruiter een paardendek kreeg, werd het hele team uitgenodigd om een dagje in de stallen bij Piet Raijmakers te komen kijken. Na de prijsuitreiking waarbij alle ruiters ook weer een mooie medaille kregen, was er ook nog een loterij met mooie prijzen.

Naast dat dit gewoon weer een hele leuke dag was met veel blije gezichten, was het ook een sponsordag waarin particulieren en bedrijven zich als sponsor konden inschrijven. De opbrengst van de dag ging in zijn geheel naar de opleiding van de jonge therapiepaarden van de stichting.

Het was weer een feestje om te zien hoe ruiters, vrijwilligers én sponsoren hier weer een topdag hebben gehad. De foto’s van deze dag zijn te vinden op de Facebookpagina van de Stichting CAP.